Rasnov - twierdza uparta

Rasnov to twierdza uparta i wolna. Samowolna. Nie zna reguł walki ani kodeksu rycerskiego. Rozrasta się, sieje kamień gdzie popadnie, z kamienia rośnie mur, dziedziniec doraźny, baszta wypatrująca otomańskiego hufca. Rasnov to twierdza zdobyta tylko raz – nie ogniem a wodą. 

 

Pierwszy kamień na tej skale (teraz kilkanaście kilometrów od Bran) położyli rycerze z czarnym krzyżem na piersiach. Położyli według planu i zasad warownych średniowiecznych zamków w 1215 roku. Lecz Andrzej II Węgierski przejrzał ich zamiary i wygnał z Siedmiogrodu zanim uzbroili warownię. 

Rasnov odrobił swoją lekcję historii, krwi i mieczy. Wśród ludzi o twardych rękach i prostych sercach łatwo przywrócić porządek rzeczy najważniejszych. Nie sława lecz życie, nie zemsta a przetrwanie, nie walka a praca. Wiedzieli więc: nie krew trzeba przelać a wodę. W 1623 roku dwóch jeńców tureckich podjęło się zadania ponad siły. Siedemnaście twardych jak granit lat drążyli skałę, aż wytrysnęła źródłem - obietnicą życia dla chłopów i wolności dla siebie. To była prawdziwa cena wody dla Rasnova.

Patrzę na żółte mury i zadaję sobie pytanie, kto jest bohaterem takiej wojny? O kim śpiewać pieśni, komu nadawać ordery i tytuły? Znajduję odpowiedź, pewnie jedną z wielu możliwych: rękom wielkim jak bochny chleba, które wierzą w odwieczne koło życia. Obraca się tarcza pór roku zasilana rzeką, deszczem, źródłem. 

 

Chłopski zamek w Raşnowie – Rumunia

cyrkiel słońca zatoczył łuk

przecieram szkło obiektywu ze zdumienia

po wybojach wóz drabiniasty dotoczył się aż tu

i mięknął zmierzchem twarde koła

gliniane mury łaszą się do moich rąk

a światło leje się z kufla i z nieba

ten zamek nie zabarwi historii

w hymny o sławie

trwoga ludu nie nastroi lutni

nie wzbije kurzu na drodze

tu płynie pieśni o kopaniu studni

i lament nad żarnem, które nie mieli

zboża, którego nie posiano

czas odmierzają żniwa

nie pokolenia imion

czas rzeczy ważnych jak woda

cyrkiel słońca zatoczył łuk

wdzięczy się ciemne piwo, w sepii

mury, koła i praca, w sepii

zgiełk i spokój wieczoru